به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشتهای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشتهای؟
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفتهترین خاطرۀ دور و برش را
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچههای شرقی «العفو» راهی نیست
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم