به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
کاش در باران سنگ فتنه بر دیوار و در
سینۀ آیینه را میشد سپر دیوار و در
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
بوی ظهور میرسد از کوچههای ما
نزدیکتر شده به اجابت دعای ما
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم