به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
پشت سر مسافر ما گریه میکند
شهری که بر رسول خدا گریه میکند
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
ما خواندهایم قصۀ مردان ایل را
نامآورانِ شیردلِ بیبدیل را
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم