عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت