خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
هیچکس اینجا نمیفهمد زبان گریه را
بغض میگیرد ز چشمانم توان گریه را
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت