نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا
در بند اسارت تو میآید آب
دارد به عمارت تو میآید آب
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت