پر میکشند تا به هوای تو بالها
گم میشوند در افق تو خیالها
بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!
با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد
کم نیست گل محمدی در باغش
گلهای بهشتند همه مشتاقش
غالب شده بود ترس بر عرصۀ جنگ
پر بود تمام معرکه از نیرنگ
آمد به حرم، اگرچه دیر آمده بود
با اشک سوی نعم الامیر آمده بود