پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
از خیمه برون آمد و شد سوی سپاه
با قامت سرو و با رخی همچون ماه