تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
خدایا رحمتی در کار من کن
به لطف خود هدایت یار من کن
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست