به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
نمازی خوانده‌ام در بارش یک‌ریز ترتیلش
فدای عطر حوّل حالنای سال تحویلش
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
قصد، قصد زیارت است اما
مانده اول دلم کجا برود
یکی ز خیل شهیدان گوشهٔ چمنش
سلام ما برساند به صبح پیرهنش
نمی‌دانم تو را در ابر دیدم یا كجا دیدم
به هر جایی كه رو كردم، فقط روی تو را دیدم...
ابتدای کربلا مدینه نیست
ابتدای کربلا غدیر بود
شور به‌پا می‌کند، خون تو در هر مقام
می‌شکنم بی‌صدا، در خود هر صبح و شام
همیشه خاکی صحن غریب‌ها بد نیست
بقیع، پنجره دارد اگرچه مشهد نیست
آمدیم از سفر دور و دراز رمضان
پی نبردیم به زیبایی راز رمضان
زیر پا ریخته اینبار کف صابون را
کفر، انگار نخوانده است شب قارون را
مرامم غیرت است ای عشق و پیمان با توأم دین است
دفاع از سنگ در دینی که من دارم از آیین است
به مسجد می‌رود معنا کند روح عبادت را
به مسجد می‌برد با خود علی امشب شهادت را
بی‌تو ای جانِ جهان، جان و جهان را چه کنم؟
خود جهان می‌گذرد، ماندن جان را چه کنم؟
السلام ای ماه پنهان پشت استهلال ما
ما به دنبال تو می‌گردیم و تو دنبال ما
مرا هر قدر ذوق رفتن و پرواز شاعر کرد
تو را اندیشه‌ات مانای تاریخ معاصر کرد
هنوز این کوچه‌ها این کوچه‌ها بوی پدر دارد
نگاه روشن ما ریشه در باغ سحر دارد
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفته‌ایم که غرق خجالتیم
در کوله‌بار غربتم یک دل
از روزهای واپسین مانده‌ست
آه می‌کشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات
دست ما را برساند به دعای عرفات
