سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
آنسو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود