کمی بشتاب، باران تشنه مانده‌ست
دل آیینه‌داران تشنه مانده‌ست
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
شروع نامه‌ام نامی کریم است
که بسم‌الله الرحمن الرحیم است
به هر آیینه‌ای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
ای رسول خدای را همدم!
در حریم رسالتش مَحرم
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
به یک عشق معمایی قسم خورد
به راز یک شکیبایی قسم خورد
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشم‌های تر نمیرد
فاطمه‌ای که عقل‌ها، محو عبادتش بوَد
نقش به چهر دوستان، مُهر ارادتش بوَد
قیامت غم تو کمتر از قیامت نیست
در این بلا، منِ غمدیده را سلامت نیست
اشکی بوَد مرا که به دنیا نمی‌دهم
این است گوهری که به دریا نمی‌دهم
بیا با اشک‌های ما وضو کن
جهان را با نگاهی زیر و رو کن
خانۀ فاطمه آن روز تماشایی بود
که فضا جلوه‌گر از آیت زیبایی بود
بر درگهی سلام که ذلت ندیده است
آن را خدا چو عرش عزیز آفریده است
اى آفتاب مهر تو روشنگر وجود
در پیشگاه حکم تو ذرات، در سجود
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
اى نفس صبحدم! دعاى که دارى؟
بوى خدا مىدهى، صفاى که دارى؟
ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود
بر چهره‌اش ز عصمت و عفت نقاب بود
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
به کربلای تو یک کاروان دل آوردم
امانتی که تو دادی به منزل آوردم
ز نینوای تو رفتم چو نی، نوا کردم
چنان که بادیه‌ها را چو نینوا کردم
عالم همه قطره‌اند و دریاست حسین
مردم همه بنده‌اند و مولاست حسین
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
روح والای عبادت به ظهور آمده بود
یا که عبدالله در جبههٔ نور آمده بود؟
