خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
بهنام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
حملههای موج دیدم، لشکرت آمد به یادم
کشتی صدپاره دیدم، پیکرت آمد به یادم