کنار پنجرهفولاد، گریه مغتنم است
در این حریم برای تو گریه محترم است
چه ابرها که خسیساند و دشت خشکیدهست
و قرنهاست گلی در زمین نروییدهست
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
چو آفتاب رخت را غبار ابر گرفت
شکوه نام علی غربتی ستبر گرفت