ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم