مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود