روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
لب خشک و داغی که در سینه دارم
سبب شد که گودال یادم بیاید