بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
