بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان