گفتیم وقت شادی و وقت عزا، حسین
تنها دلیل گریه و لبخند ما حسین
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان