ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
سنگ‌ها آینه‌ها نام تو را می‌خوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را می‌خوانند...
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
باز گویا هوای دل ابری‌ست
باز درهای آسمان باز است
