غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
عطش از خشکی لبهای تو سیراب شده
آب از هُرم ترکهای لبت آب شده
حال ما در غم عظمای تو دیدن دارد
در غمِ تشنگیات اشک چکیدن دارد
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
دقیقههای پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
حضرتِ عباسی آمد شعر، دستانش طلاست
چشم شیطان کور! حالم امشب از آن حالهاست!
وقتی عدو به روی تو شمشیر میکشد
از درد تو تمام تنم تیر میکشد