او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
این لحظه‌ها قیامت عظمای چیستند؟
چون آیه‌های واقعه هستند و نیستند؟
رفته‌ست آن حماسۀ خونین ز یادها
دارد زیاد می‌شود ابن‌زیادها
تق تق...کلون در...کسی از راه می‌رسد
از کوچه‌های خسته و گمراه می‌رسد
خاک، لب‌تشنۀ باران فراگیر دعایت
پلک بر هم نزند باد صبا جز به هوایت
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
