ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
