از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
