میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرندههای دیگر برگشت
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی