سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
