ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
