روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود