گریه بود اولین صدا، آری!
روز اول که چشم وا کردیم
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
هرچند، نامِ نیک، فراوان شنیدهایم
نامی، به با شکوهی زینب، ندیدهایم
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی