عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگهای این دنیا روان هستید