مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفتهایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفتهایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریدهاند
الفت گرفته با تو و از خود رمیدهاند
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود