غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...