ای دلنگران که چشمهایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم