ای غم، تو که هستی؟ از کجا میآیی؟
هر دم به هوای دل ما میآیی
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم
در جام دیده اشک عزا موج میزند
در صحن سینه شور و نوا موج میزند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفتهایم که غرق خجالتیم
از نو شکفت نرگس چشمانتظاریام
گل کرد خارخار شب بیقراریام