میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
در جام دیده اشک عزا موج میزند
در صحن سینه شور و نوا موج میزند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفتهایم که غرق خجالتیم
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی