تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود بهدرآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا میدهد نماز
جان را به ياد دوست جلا میدهد نماز
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گلعذار من نیامد
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم