در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بیتو غروب میشود این روزها هنوز
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم