روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
