کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم