هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟