ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
