او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
می‌آیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفت‌منزلی که سفرها در او گم است
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
