او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
می‌آیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفت‌منزلی که سفرها در او گم است
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
