تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
می‌آیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفت‌منزلی که سفرها در او گم است
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
