غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
میروم وادی به وادی رو به سوی کربلا
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد