ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغدیده را
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
زبان به مدح گشودن اگرچه آسان نیست
تو راست آن همه خوبی که جای کتمان نیست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود