تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها
پر می‌کشند تا به هوای تو بال‌ها
گم می‌شوند در افق تو خیال‌ها
بستند حجله در میان آسمان‌ها
با خون سربازان ما رنگین‌کمان‌ها
ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
بی تو می‌ماند فقط رنج عبادت‌هایشان
بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان
کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..
مدینه، بصره، کوفه، شام، حتی مکه خوابیده‌ست
نشانی نیست از اسلام و هر چه هست پوسیده‌ست
پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟
چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست
در شور و شر حجاز تنهاست علی
در نیمه‌شبِ نماز تنهاست علی
آن جانِ جهانِ جود برمی‌گردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمی‌گردد
نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد
