خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده