ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
مست از غم توام غم تو فرق میکند
محو توام که عالم تو فرق میکند